Piaskowiec to średnioziarnista, zwięzła skała osadowa powstała w wyniku scementowania ziaren kwarcu, skaleni, miki oraz okruchów innych skał i minerałów o średnicy 0,02-2 mm za pomocą spoiwa ilastego, krzemionkowego, wapiennego (kalcytowego, dolomitowego) lub żelazistego. Przyjmuje różne zabarwienia od szarego po żółte, czerwone i białe. Ze względu na skład mineralny szkieletu ziarnowego wyróżnia się piaskowce kwarcowe, arkozowe (zawierają znaczne ilości skaleni) i lityczne (zawierają okruchy różnych skał). Ze względu na obecność drobnoziarnistej masy wypełniającej (matrix) na arenity ("czyste" piaskowce) i waki (zawierają znaczne ilości frakcji mułowcowej).
      W Polsce z piaskowców zbudowane są niektóre partie Sudetów, przede wszystkim Góry Stołowe, a także niewielkie części Pogórza Izerskiego, Pogórza Kaczawskiego, Gór Kaczawskich, Gór Wałbrzyskich, Gór Kamiennych, Gór Bystrzyckich oraz Kotliny Kłodzkiej, prawie całe Beskidy, czyli Karpaty Zewnętrzne oraz Podhale, Kotlina Zakopiańska i niewielkie skrawki Tatr, a także spore partie Gór Świętokrzyskich i ich otoczenia.
      Piaskowce są zwykle relatywnie miękkie i łatwe w obróbce, zwłaszcza tuż po wydobyciu, natomiast po wyschnięciu twardnieją. Z tego względu od wieków są stosowane w budownictwie jako materiał konstrukcyjny lub zdobniczy. To materiał, który dobrze sie sprawdza w różnych warunkach atmosferycznych. Elewacje z piaskowca poza efektem dekoracyjnym pełnią także funkcję izolacyjną, ze względu na właściwości surowca. Daje nieskończenie wiele możliwości sam, a także w połączeniu z innymi materiałami typu: szkło, metal, drewno, by nadać efektownej estetyki, każdemu czy to klasycznemu, tradycyjenemu czy nowoczesnemu budynkowi, tak na zewnątrz (elewacje całego budynku, fasady frontowe, filary, schody, tarasy), jak i wewnątrz (ściany, podłogi, kominki, parapety), oraz ogrodowi (ogrodzenia, murki odporowe, ławki, ścieżki, kominki - grile, baseny, fontanny, skalniaki i kaskady).
      Wybierając produkt należy się kierować następującymi właściwościami podawanymi w odpowiednich jednostkach: gęstość i porowatość (kg/m³), nasiąkliwość w warunkach ciśnienia atmosferycznego (%), wytrzymałość na ściskanie (MPa), wytrzymałość na zginanie (MPa), odporność na mróz (MPa), przyczepność - oznaczenie obciążenia niszczącego przy otworze na kołek (N), odporność na szoki termiczne (%).
      Dla zachowania na długie lata prawidłowego efektu kolorystycznego, wszystkich właściwości, oraz zabezpieczenia przed zabrudzeniem, przed olejami, alkaliami, szkodliwym działaniem warunków atmosferycznych: wodą deszczową, promieniami UV, przed wchłanianiem się farby i brudu typu organicznego: pleśni i grzybów, stosuje się bezbarwne substancje impregnujące, antywilgociowe i utwardzające, nakładane na suchą i czystą powierzchnię, zazwyczaj za pomocą wałka malarskiego, szczotki, bądź spryskiwacza. Produkty o właściwościach antywilgociowych pozwalają zgromadzonej w kamieniu wilgoci wydostać się na zewnątrz, uniknięcie szkodliwych procesów zachodzących na powierzchni takich, jak np. pojawianie się mchu lub alg, ale również zapobiega erozji ścian oraz korozji zbrojeń. Podnosząc suchość pokrytych powierzchni pozwala na zaoszczędzenie energii ponieważ redukując wilgoć zmniejsza przewodność termiczną materiału. Zużycie substancji zależne jest od chłonności materiału, którym jest pokryta powierzchnia. Wybierając taki środek zaleca się pamiętać, o sprawdzeniu czy środkiem tym można pokrywać powierzchnie zarówno wewnątrz, jak i zewnątrz budynku i czy nie powoduje zmian w kolorze ani teksturze kamienia.